Bunt w Górnej Kanadzie miała szerokie baza społeczne dodatkowo gospodarcze. Bok w bok niezadowolenia spośród polityki brytyjskich zarządców a pozycji grup uprzywilejowanych, aż do których należały bogate rodziny skupione w nieformalnej grupie Family Compact a prominenci Kościoła anglikańskiego, istniały podobnie jak powody szczególne. Jednym spośród nich było niezadowolenie spośród systemu nadań ziemskich. W Ontario w tamtych czasach średniej wielkości rodzinne farmy dawny izolowanymi enklawami otoczonymi nieużytkami – ano zwanymi Crown Reserves – (rezerwy koronne). Właścicielami ich dawny albo fermata, albo przekazywane dawny one uprzywilejowanym rodzinom lojalistycznym albo instytucjom Kościoła anglikańskiego. Farmerzy woleli doświadczać w wyższym stopniu metodyczny a metodyczny intensyfikacja terenów. Koncentracja ziemi farmerskiej daleko ułatwiłoby tworzenie infrastruktury dodatkowo wspólnot terytorialnych. Inną, w wyższym stopniu bezpośrednią przyczyną wybuchu, był nieurodzaj roku 1835. Bardzo słabe zbiory spowodowały, że wiele rodzin znalazło się w kłopotach finansowych, rząd zaś nie kwapił się z wprowadzeniem pomocy dla farmerów.
Sytuacja dojrzała do wybuchu w 1837. Jeden z liderów opozycji ontaryjskiej, republikanin William Lyon Mackenzie, wezwał do militarnej rebelii. Większość reformatorów z Robertem Baldwinem na czele nie poparła republikańskich zapędów rebeliantów. Rebelia rozpoczęła się w hrabstwie York, na północ od Toronto. Rebelianci w sile około 400 ludzi 4 grudnia 1837 zdobyli oraz splądrowali arsenał w Toronto, a następnie urządzili manifestację maszerując ulicami miasta. Miasto zostało zdominowane przez rebeliantów. Padły ofiary wśród oficjałów brytyjskich. Zamordowany został pułkownik Moody, który próbował wydostać się z miasta, by ostrzec gubernatora. Dowódca rebeliantów, Anthony van Egmond, weteran wojen napoleońskich, doradzał Mackenziemu wycofanie się, lecz przywódca rebelii nie potrafił zdobyć się na żadną decyzję. Ostatecznie rebelianci ani nie pokusili się o zdobycie słabo bronionego Fortu York, ani nie wycofali się z miasta. Ulegli w rezultacie przeważającym siłom brytyjskim dowodzonym przez weterana wojny brytyjsko-amerykańskiej 1812 roku Jamesa Fitzgibona. Po krótkiej chaotycznej bitwie przeważające siły brytyjskie zmusiły rebeliantów do poddania, wielu z nich zabijając w starciu. W tym samym czasie grupa rebeliantów z London pod wodzą Charlesa Duncombe’a wyruszywszy na pomoc została rozproszona przez pułkownika Allana MacNaba w okolicach Hamilton.
Przywódcy powstania – William Lyon Mackenzie, Charles Duncombe i John Ralph zbiegli do USA. Inni przywódcy zostali aresztowani. Anthony van Egmond zmarł w więzieniu. Samuel Lount i Peter Matthews zostali skazani na śmierć. Wyroki wykonano w 1838.
Ostatnim aktem rebelii była próba akcji podjęta z terenów USA. Wydarzenie to znane w historii amerykańskiej i brytyjskiej jako Carolina Affair miało następujący przebi
Mackenzie wraz z grupą rebeliantów po ucieczce z Ontario schronił się na wyspie znajdującej się pomiędzy rzeka
dialingsoftware 